Tularemia (łac tularaemia) jest to ostra bakteryjna choroba zakaźna, której czynnikiem etiologicznym jest mała, polimorficzna pałeczka Francisella tularensis, a cechą charakterystyczną obrzęk zmienionych węzłów chłonnych, może również wystąpić posocznica.
W naturalnych warunkach ludzie mogą ulegać chorobie wyłącznie poprzez zakażenie skóry lub błon śluzowych krwią lub płynami tkankowymi chorych zwierząt albo na skutek ukąszeń spowodowanych przez bąki jeleniowatych, komary lub kleszcze.
Po ekspozycji inhalacyjnej ma miejsce forma tyfoidalna, która w warunkach naturalnych może mieć miejsce podczas wdychania zakażonego kurzu. Tularemia tyfoidalna objawia się klinicznie w postaci gorączki, wyczerpania oraz spadku wagi ciała, bez zajęcia węzłów chłonnych (gruczoły limfatyczne większe niż 1 cm średnicy są pospolite w formie wrzodowej). Zapalenie gardła, któremu często towarzyszy zapalenie płuc, może pojawić się aż u 25% pacjentów. Ponad 50% pacjentów ma również zajęte dolne drogi oddechowe.
Lekiem z wyboru w leczeniu tej choroby jest streptomycyna w dawce 7,5–10 mg na kg masy ciała. Wśród innych skutecznych antybiotyków można wymienić: gentamycynę, tetracykliny, chloramfenikol, a także rifampicynę. Przy odpowiednim leczeniu przeciętny odsetek śmiertelności tularemii wynosi od 1% do 2,5%.