Bakteryjne zapalenie pochwy (waginoza bakteryjna, ang bacterial vaginosis, BV) jest to jedna z najczęstszych infekcji pochwy i sromu. Zaburzona zostaje mikroflora pochwy, gwałtownie mnożą się bakterie beztlenowe (np Gardnerella vaginalis, Prevotella spp., Mycoplasma hominis, Mobiluncus spp.), obniżona jest liczba pałeczek Lactobacillus, zaś pH pochwy wzrasta powyżej normy (powyżej 4,5, a nawet w skrajnych przypadkach do 7,0).
Czynnikami zwiększającymi ryzyko zakażenia są, tak jak w przypadku zakażeń grzybiczych (kandydozy pochwy): wielu partnerów seksualnych, nieprawidłowo pojmowana higiena osobista (zwłaszcza irygacje pochwy naruszające mikroflorę), przebyte zabiegi ginekologiczne lub też wewnątrzmaciczna wkładka antykoncepcyjna. Na chorobę częściej zapadają również kobiety palące papierosy.
Najczęstszym objawem chorobowym są upławy – białawe lub szarawe, o wyraźnym, nieprzyjemnym rybim zapachu, czasami towarzyszy im świąd lub podrażnienie. Często jednak chorobie nie towarzyszą żadne objawy, dlatego w diagnostyce pomocne jest badanie pH pochwy; prawidłowy odczyn pochwy jest kwaśny, a oscyluje pomiędzy 3,8 a 4,2.
W leczeniu waginozy bakteryjnej najczęściej stosuje się leki miejscowe i antybiotyki, takie jak klindamycyna, bądź metronidazol. Dodatkowo, a zwłaszcza w przypadku zastosowania antybiotykoterapii, w celu odbudowania prawidłowej flory bakteryjnej pochwy należy w leczeniu zastosować preparat zawierający bakterie Lactobacillus (działanie ginekologiczne mają szczepy Lactobacillus rhamnosus GR-1 oraz Lactobacillus fermentum RC-14), najlepiej zaś gdy grupie bakterii towarzyszą produkty zakwaszające środowisko pochwy (witamina C lub kwas mlekowy).
Nie leczona waginoza bakteryjna może prowadzić do poważniejszych powikłań – zapalenia narządów miednicy mniejszej, zapalenia cewki moczowej, jak również większej podatności na zakażenie wirusem HIV. W skrajnych przypadkach nie leczona choroba może być przyczyną bezpłodności.