RTG (rentgenografia, potocznie rentgen) jest to technika obrazowania wykorzystująca promieniowanie rentgenowskie, często stosowana w medycynie, głównie w diagnostyce układu kostnego.
W metodzie tej wykorzystane jest zjawisko różnego pochłaniania promieniowania rentgenowskiego przez różne tkanki ciała (w zależności od ich gęstości). Szczególnie duża różnica jest więc między pochłanianiem promieniowania przez tkanki miękkie i kości. Przechodzące przez ciało promieniowanie powoduje zaczernienie negatywu fotograficznego w stopniu zależnym od natężenia tego promieniowania. Kość wykazuje znacznie większą zdolność absorpcji (pochłaniania) promieniowania niż otaczające ją tkanki miękkie, dzięki czemu widoczna jest na negatywie jako miejsce niezaczernione. Promieniowanie jonizujące, jakim jest promieniowanie rentgenowskie, ulega rozproszeniu komptonowskiemu, a zjawisko to zmniejsza kontrast obrazu, zacierając granicę między tkanką miękką a kością.
W celu lepszego zobrazowania niektórych struktur stosuje się również środki kontrastujące, popularnie zwane kontrastami.
Badania rentgenowskie nie są obojętne dla zdrowia, jako że ok 99% promieniowania jest pochłaniane przez organizm. Stąd też ogranicza się je do minimum, stosując coraz częściej nowocześniejsze metody diagnostyki, które są bardziej dokładne i – co najważniejsze – bardziej bezpieczne dla pacjenta.