Bulimia (żarłoczność psychiczna; stgr βουλῑμια, łac būlīmia nervosa) jest to zaburzenie odżywiania, charakteryzujące się napadami objadania się, po których występują zachowania kompensacyjne. Do najczęstszych zachowań należą: wywoływanie wymiotów, głodówki, użycie diuretyków, środków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw, czy też nadmierne ćwiczenia fizyczne.
Chorzy na bulimię, chociaż zdają sobie sprawę z utraty kontroli nad własnym zachowaniem związanym z odżywianiem się, przejadają się bardzo często, po czym stosują sposoby kontrolowania wagi ciała, które mogą być niebezpieczne dla zdrowia.
Jest to choroba o podłożu psychicznym, zaś chorzy na nią zwykle czują się głodni nawet bezpośrednio po jedzeniu. Czasami po wymiotach odczuwają tak wielką ulgę, że przejadają się po to, żeby ponownie je wywołać. Większość pacjentów dotkniętych chorobą to kobiety. Dzielą one dni na „dobre”, wówczas gdy nie odczuwają przymusu objadania się, i „złe”, kiedy nie mogą powstrzymać łaknienia. Są świadome tego, że niepokój, nuda, stres, a także uczucie przykrości mogą wyzwalać okresy obżarstwa.
Objawy bulimii:
- niedobory pokarmowe
- odwodnienie
- zmęczenie
- ospałość
- zły nastrój
- niepokój
- zaparcia
- bóle głowy
- niedociśnienie tętnicze
- dyskomfort w jamie brzusznej
- zaburzenia równowagi elektrolitycznej
- nieregularne miesiączki lub ich brak
- sucha skóra
- rany, zgrubienia i blizny skóry powierzchni grzbietowej rąk (od prowokowania wymiotów)
- uszkodzenie szkliwa zębów
- uszkodzenie naczynek krwionośnych w oczach
- opuchlizna twarzy i policzków (zapalenia ślinianek)
- awitaminoza
- rozciągnięcie żołądka do znacznych rozmiarów
- osłabienie serca, wątroby i układu pokarmowego
- podrażnienie przełyku, zgaga, refluks
- w skrajnych przypadkach – pęknięcie przełyku lub przepony
- niechęć do samego siebie
- stany depresyjne
- poczucie wstydu i upokorzenia
- psychiczne uzależnienie od środków przeczyszczających i odwadniających
O ile leczenie psychoterapeutyczne pozostaje najważniejszym elementem terapii, wykazano również przydatność pomocy farmakologicznej głównie przy pomocy fluoksetyny, która u pewnej grupy pacjentów potrafi zredukować częstość napadów objadania się. Wśród podejść psychoterapeutycznych wykazano skuteczność kognitywnej terapii behawioralnej, która polega na nauczaniu pacjentów zwalczania automatycznych myśli oraz eksperymentach behawioralnych (np spożywanie posiłku składającego się z „zakazanych środków spożywczych”) w połączeniu z lub bez leczeniem przeciwdepresyjnym. Pewne pozytywne rezultaty przynosi również psychoterapia interpersonalna, a także dialektyczna terapia behawioralna.